Sosyal medyada yazdığı hikayeleri takipçilerinin ısrarı üzerine kitaplaştırarak okurla buluşturan Twitter fenomeni Goryot Goryoteviç, birinci hikaye kitabının akabinde İndie Yayınları’ndan çıkan “Lili” isimli romanıyla okurla buluştu.
2017’de Tayland sel baskınında mahsur kalan çocukların kurtarılmasıyla ilgili dünya basınında çıkan haberleri derleyip Türkiye gündemine sunmasıyla ünlenen muharrir, pek de alışık olmadığımız bir yolu tercih ederek gerçek kimliğini açık etmeden, anonim bir isimle müellifliğini sürdürüyor.
1917 Ekim İhtilaline hasbelkader katılan Garo’nun absürt kıssasıyla başladığı seyahati “Lili” romanıyla Esenler Otogarı’nın distopik iklimine taşıyan Goryoteviç’e yeni romanını sorduk…
İşte, “Esenler otogarı günümüz Türkiye’sinin özeti” diyen muharrire sorduğumuz sorular ve yanıtları:
– Yazın serüveninizi dinleyelim evvel… 2017 Tayland’da mağarada mahsur kalan çocukların haberini Toplumsal Medya’daki aktarımlarınızla mı başladı her şey? Öncesini de dinlemek, sizi tanımak isteriz.
Yazın serüvenim lise yıllarımda şiir denemeleri, üniversite yıllarımda cep hikayeleri yazmayla başladı aslında. O periyotlar kimselere okutma hamasetini kendimde görememiştim, ta ki kimsenin haber yapmayı akıl edemediği bir olayı haberleştirene kadar. Bir haftadan uzunca bir mühlet oradaki çocukların hayatta kalma eforlarını yazdığımda, insanların bu bilgi sellerini haber değil de hikaye okur üzere okuduklarını fark ettim. Sonrası malum; toplumsal medyada paylaştığım benim de en sevdiğim diyebileceğim, Ekim İhtilaline hasbelkader katılan Garo’nun absürt öyküsüydü, aldığım olumlu yansılara ben de çok şaşırmıştım. Kimi beşerler bu hikayelerin devamının gelmesi tarafında istekli olunca kalemim ivme kazandı.
– Anonim müellifliği tercih ediyorsunuz. Aslında bize çok da yabancı diyemeyiz; “Aslı ile Kerem” anonim bir eser ya da Dede Korkut Öykülerimiz var, kolektif bir anlatı… Ama günümüzde yazı, müellifin “kendini gerçekleştirme” faaliyeti olarak sunuluyor. Anonim yazmak “kendini eksik bırakma” hissi yaratıyor mu sizde?
Her şey bir yana yazmaya olan merakım, rastgele ferdi bir iç çekişmeyi ya da kendini gerçekleştirmeye olan hevesimden değil, yaşadığımız vakte dair bir grup müşahedeleri insanlara aktarma sorumluluğu hissetmemden geliyor. Ben tanıklık ettiğim olayların bana atfettiği bu yükü yazarak üstlenmeye çalışıyorum. İşte anonim bir isim kullanmamın temeli de buraya dayanıyor ve bu yükü hayalet bir karakter misali halktan biri olarak yapmaya çalışıyorum. Maske kullanarak yazmak bir yerde kimin yazdığından çok yazılanın kimleri ilgilendirdiği ile alakalıdır. Birey olarak şahsımın yazdıklarımla ilişikte olmamasını istiyorum hepsi bu, gizem arayışında değilim. ‘Kendini eksik bırakma’ kısmına gelirsek; yazılarımı, sistemle karşı karşıya kalmış bir toplumun, ahlaki buhranını, sistem karşısında bocalayışını aktarmaya çalışıyorum. Bu işi yaparken de birey olarak kendimin bu döngüde olmasını hakikat bulmuyorum, zira ferdi manada kimliklerin yazılanın önüne geçmemesi gerektiğini düşünüyorum; yazdıklarım benim değil hepimizin kıssasıdır.
“ESENLER OTOGARI GÜNÜMÜZ TÜRKİYE’SİNİN ÖZETİ”
– Yeraltı edebiyatı furyası biraz duruldu üzere… Şiddet, kumar, cinayet, Suriyeliler, Esenler Otogarı, “Lili ve Aras”… Çağımızın Aslı ile Kerem’i de bu türlü mi oluyor sizce, biraz yeraltı biraz da distopik?
Günümüz edebiyatı güya bir kelam etsem boğazıma düğümlenecek üzere. Bugünün muharrirleri daima geçmişin kült müellifleri ile kıyaslanıyor maalesef, her çağ kendi özgün müelliflerini çıkarıyor, artık de distopik öyküler vakti ve bunun tek müsebbibi anaparacı bir sistemde yaşıyor olmamız daha doğrusu onun pik yaptığı periyoda denk gelmemiz.
Tam da bu yüzden Aslı ile Kerem’in kıssasını Lili ile Aras üzerinden, yine yazarken salt aşk kurgusundan fazla sistemin tahakkümü altında ezilen, oburlaşan insanların; çaresiz kent hayatlarını, artık kana boyanmış sokakları, insanların umarsız geçersizlikleri ve ikiyüzlülükleri üzerinden anlatabiliyoruz. Bunun ismini yeraltı edebiyatı olarak mı koymak gerekir yoksa toplumcu gerçekçi halk edebiyatı mı buna okur karar vermeli.
– Esenler Otogarı nereden esti?
Esenler otogarı biraz da günümüz Türkiye’sinin özeti üzere duruyor; alt ve üst katları, orada yaşayan beşerler ve onların içinde bulunduğu kirli alakalar yumağı. Burayı salt manada yolcu transferlerinin yapıldığı bir yerden fazla ülkemizi baştan sona anlatan bir anıt olarak düşündüğümüzde eksik hiçbir yanı yok. Doğal olarak Lili ile Aras’ın öyküsünün buradan başlamasının sebebini de bu açıdan okuyabiliriz.
“DADALOĞLU, KÖROĞLU PİR SULTAN SOSYALİST MİYDİ?”
– Romanda şöyle geçerken sosyalist harekete de ufak bir dokundurma fark ettim. Artık spoiler olmasın tabi lakin Hasan Dağı Türküsü’nü o kısımdan sonra Ruhi Su’nun lisanından tekraren dinledim. Orada bir cins ‘zirve’ yapmış roman…
Aslına bakarsanız oradaki dokundurmanın temelinde yatan; benim, Anadolu’nun aydınlık tarafının tarihten bugüne yaşamış olduğu acıları sürece merakım diyebiliriz. Daha evvel Pir Bedrettin Destanı’nı da bu periyoda uygun bakış açısıyla kaleme almaya çalışmıştım, bu benim sosyalist bir bakış açısına sahip olduğum için değil, her konuşmamda bahsini ettiğim Anadolu’nun aydınlık tarafında durduğum içindir. Dadaloğlu, Köroğlu, Pir Sultan sosyalist miydi bilinmez lakin hak uğraşının ışıltısını saçtıkları aşikâr, bu durum Ruhi Su için de geçerli… Bana düşen bugünün izbe bir sokağında yaşayan insanların tutarsız ömrünü anlatıp tekrar işleyerek, geçmişin acılarıyla harman edebilmek. Nasıl ki Ruhi Su, Nazım Hikmet’in ‘Süvarinin Türküsü’ şiirini bestelemişti, ben de onun bir anısından romanımda bahsettim, tahminen de üstte sorduğunuz ‘kolektif anlatı’ sorunuzun karşılığı bu olabilir, kendimden evvelkilerin yazdıkları ve yaşadıklarından bağımsız bir edebiyatın tarafında değilim.
– Yeni çalışma var mı?
Elbette. Şu an üzerinde çalıştığım bir roman daha var. Biraz bahsetmek gerekirse; okuru yer altı öyküsünden daha çok yerin tabanına hakikat bir seyahate çıkarmak istiyorum. Bu süreç benim için öteki çalışmalarımdan daha meşakkatli geçiyor, bu kere sokağın bir köşesindeki hayatlar üzerinden kozmik bir kavramı anlatmaya çalışıyorum.
Son olarak eklemek istediğiniz bir şeyler var mı?
Yazın hayatımda bana takviyelerini esirgemeyen tüm okur dostlara teşekkür ederim. Bu hoş röportajı yaptığınız için ayrıyeten size de teşekkür ederim.
Söyleşi: Sinan Acıoğlu